Μικρές Σπουδές, 1 από 6, του Παναγιώτη Κονιδάρη

Δημοσιεύεται σε συνέχειες ένα σπουδαίο κείμενο του Παναγιώτη Κονιδάρη, συγγραφέα σκακιστή και φαρμακοποιού από το Μεγανήσι Λευκάδας, σχετικά με τις σπουδές.
Οι σπουδές είναι συνθέσεις (δηλαδή δεν έχουν οπωσδήποτε προκύψει σε κάποια παρτίδα, αλλά είναι έργο κάποιου συνθέτη), που έχουν στόχο να αναδείξουν κρυφές δυνατότητες στα φινάλε. Εδώ ο συνθέτης και λύτης Κονιδάρης επιλέγει να παρουσιάσει μερικές αξιομνημόνευτες σπουδές, εξηγώντας με γλαφυρό τρόπο το πώς λύνονται.

---

Μέρος 1ον

Μικρές σπουδές, μεγάλα μαθήματα!

Πολλές φορές έχω μιλήσει για τις σπουδές, την κατηγορία αυτή των προβλημάτων που προσομοιάζει στο αγωνιστικό σκάκι όσο καμιά άλλη. Αξίζει τελικά τον κόπο να ασχολείται κανείς μαζί τους; Έχει τίποτα να κερδίσει ο πρακτικός παίκτης; Ή μήπως χάνει τον χρόνο του με περιττές σπαζοκεφαλιές αφού, όπως πιστεύουν πολλοί –και όχι αδικαιολόγητα– συχνά οι θέσεις των σπουδών είναι «αφύσικες», άρα σπάνιο ή αδύνατο να εμφανιστούν σε μια καθημερινή παρτίδα;
Από την άλλη, η επιφυλακτικότητα απέναντι στις σπουδές που συναντά κανείς στην μεγάλη μάζα των σκακιστών, μοιάζει να υποχωρεί όσο ανεβαίνουμε προς τον σκακιστικό Όλυμπο των top GM. Είναι πολλοί οι κορυφαίοι παίκτες στον κόσμο που λύνουν σκακιστικά προβλήματα ή ασχολούνται με τις σπουδές, συχνότερα από το να χαρακτηριστεί περιστασιακή ή ανέμελη η ενασχόλησή τους αυτή. Ο Κασπάροβ, ο Όιβε, ο Καπαμπλάνκα, ο Σμισλόβ ήταν χαρακτηριστικά παραδείγματα, ο Αρονιάν και ο Νακαμούρα είναι δύο πιο σύγχρονα. Κάποιοι από τους GM είναι και συστηματικοί λύτες ή συνθέτες, όπως ο Ναν, ο Μέστελ, ο Πιορούν, ο Βούτσκοβιτς, ο Κομέυ ή παλιότερα ο Τίμαν, ο Λάσκερ και ο Μποτβίνικ. Δεν έχει νόημα να επιμείνω, η λίστα είναι ατελείωτη, μπορείτε να την ψάξετε.
Τι στο καλό λοιπόν βρίσκουν πολλοί σπουδαίοι στις σπουδές, που δεν το βλέπει η μάζα των μαζετών;
Απλά ψυχαγωγούνται με την καλλιτεχνική τους αξία;
Μήπως το κάνουν ως ένα είδος γυμναστικής του μυαλού, για να ακονίσουν το τακτικό τους ξίφος; Σαφώς!
Είναι εντούτοις και κάτι ακόμα, ίσως σημαντικότερο από τα προηγούμενα: παίρνουν μαθήματα. Κι επειδή παρατηρώ πολλά ειρωνικά γελάκια, το επαναλαμβάνω εμφατικά: παίρνουν μαθήματα!
Μα τι στο διάβολο μπορούν να μας διδάξουν οι σπουδές;
Δεν έχουν πια γραφτεί τα πάντα για την θεωρία των φινάλε;
Δεν έχουν παιχτεί όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί κομματιών;
Δεν είναι όλα τούτα αποθηκευμένα στα table bases των υπολογιστήρων;
Αμ δε! Ευτυχώς, συνεχίζουν να παράγονται και να εμπλουτίζονται ιδέες, ακόμα και σε θέσεις με λίγα κομμάτια. Και το πεδίο των σπουδών αποτελεί ένα διαχρονικό εργαστήρι εμπλουτισμού της θεωρίας των φινάλε. Επειδή, συνάδελφοι μαζέτες, θα έχετε συμπεράνει (ήδη από τον ανέμπνευστο τίτλο) ότι δεν είμαι μαζί σας, αλλά παίρνω πάρτες των σπουδών, θα έχετε επίσης καταλάβει εδώ και ώρα πώς θα προσπαθήσω με τούτο το άρθρο να αποδείξω την πρακτική τους χρησιμότητα. Μην φανταστείτε ωστόσο κάτι βαρύ, δύσπεπτο και αχώνευτο και αρχίσετε τα «δεν σε είδα - δεν σε ξέρω». Θα εξετάσουμε όσο πιο απλές θέσεις γίνεται, κατά προτίμηση μινιατούρες. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Λόλα, να ένα μήλο…

Σπουδές πιονιών

Μια θεμελιώδης έννοια στα φινάλε πιονιών είναι φυσικά η οποζισιόν. Η χρησιμότητά της είναι γνωστή σε όλους τους σκακιστές με ΕΛΟ πάνω από 1300 (κι αν δεν είναι, τότε κακώς έχουν τόσο υψηλό ΕΛΟ). Ο Καπαμπλάνκα μας διδάσκει γιατί, εκατό χρόνια μετά την επανάσταση:

R. Capablanca, bc01, 1921

Win

1.Ke2! (και μόνο εκεί - οποζισιόν είπαμε!) 1…Ke7
2.Ke3 Ke6
3.Ke4 Kf6
4.Kf4! Kg6
5.Ke5.

Το καλό με την οποζισιόν είναι ότι βγαίνει σε τρία μεγέθη. Το καλύτερο είναι ότι μπορείς να κοντύνεις την μακρινή σε μεσαία και την μεσαία σε καυτό μίνι, διατηρώντας την. Αν για παράδειγμα ο μαύρος πάει να σε μπερδέψει πχ με 1…Kd7 2.Kd3! κτλ. ή 1…Kd8 2.Kf3! (κι αυτή οποζισιόν είναι!) 2…Ke7 3.Ke3!

Ενδιαφέρον έχει και το επόμενο διάσημο πρόβλημα, όπου ο χώρος (γιατί στην ουσία αυτό διαπραγματεύεται η οποζισιόν) υπερισχύει του χρόνου.

Frantisek Derdle 1921, Josef Moravec 1952 (κατοπτρικό ως προς κατακόρυφο)

Win

Δυο πιόνια όλα κι όλα, αλλά τι πλούτος!

1.Kc2 (Η απειλή φυσικά είναι 2.Kb3 +-. Δεν ήταν εξίσου καλό το 1.b3? Ke7 2.Kb2 a4!! 3.b4 Kd6 4.Ka3 Kc6 5.Kxa4 Kb6= ) 1…a4!

Φτάσαμε ήδη στην κρίσιμη θέση. Να την θυμάστε, όσοι δεν την γνωρίζετε ήδη. Οποιοσδήποτε από τη μεγάλη πλειοψηφία των σκακιστών θα έπαιζε εδώ βιαστικά 2.Kc3? σίγουρος για την νίκη. Και δεν αποκλείεται να την έπαιρνε, εκτός κι αν ο πονηρός (ή διαβασμένος) μαύρος έπαιζε: 1…a3!! Το πιόνι δεν κόβεται, αφού τα γωνιακά δεν κερδίζουν όπως ξέρει κι η γάτα μου, και μετά από 2.b3 Ke7 =. Και τότε; Ο βασιλιάς πρέπει να βάλει όπισθεν!
2.Kb1!! a3!
3.b3!! (Αυτά αν δεν τα ξέρεις, δεν τα παίζεις.
Προσοχή σε αυτό το σημείο διότι 3.b4? Ke7 4.Ka2 Kd6 5.Kxa3 Kc6 6.Ka4 Kb6 =.
Τώρα η νίκη (με την χρήση και της οποζισιόν) είναι πια εύκολη … ) 3…Ke7
4.Ka2 Kd6
5.Kxa3 Kc6
6.Ka4! (διαγώνια οποζισιόν!) 6…Kb6
7.Kb4 +-

Μια άλλη βασική έννοια στα φινάλε με πιόνια είναι αυτή του «τετραγώνου του βασιλιά». Μιλώ ασφαλώς για το νοητό τετράγωνο που η πλευρά του είναι η απόσταση ενός πιονιού από την θέση του μέχρι την προαγωγή και όπου ο αντίπαλος βασιλιάς το προλαβαίνει (το πιόνι) αν μπορεί να μπει εγκαίρως μέσα σε αυτό το «τετράγωνο». Πάνω σε αυτό το θέμα φτιάχτηκε η πιο διάσημη ίσως σπουδή όλων των εποχών. Θα δούμε μια εμπλουτισμένη παραλλαγή της, από τον ίδιο συνθέτη:

R.Reti, Deutsch Posterreichische Tageszeitung, 1921

Draw

Όποιος δεν γνωρίζει το θέμα, είναι αδύνατο να πιστέψει ότι ο λευκός εδώ έχει στη διάθεσή του μια τυπική νούλα. Ο βασιλιάς αποδεικνύει ότι η τεθλασμένη γραμμή ανάμεσα σε δυο σημεία είναι πιο σύντομη από την ευθεία!

1.Kg6 Kb6
Κι εδώ αρχίζει η μαγεία. Αν 1...h5 2.Kxg7 h4 3.Kxf6 Kb6 (αλλιώς ο λευκός βασιλιάς έρχεται κοντά στο πιόνι του και προάγει ταυτόχρονα) 4.Ke5! (απειλεί 5.Kf4= ) 4…h3 5.Kd6! h2 6.c7 =. Το ίδιο και μετά από 1…f5 2.Kxg7 f4 3.Kf6 f3 4.Ke7.
2.Kxg7 h5 (η ίδια μανούβρα ακολουθεί και το 2…f5)
3.Kxf6 h4
4.Ke5 Kxc6
5.Kf4.

Ο μεγάλος συνθέτης G. Kasparian έγραψε κάποτε ότι είχε έναν φίλο που πήγαινε σε σκακιστικά στέκια και έβρισκε «άμουσα» θύματα με τα οποία έβαζε στοίχημα για αυτήν την θέση. Ο φίλος του Κασπαριάν, σύμφωνα πάντα με τον συνθέτη (και δεν έχω κανέναν λόγο να μην τον πιστέψω), έβγαζε τα προς το ζην αποκλειστικά και μόνον από αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα!

Διαισθάνομαι βέβαια ότι οι πιο έμπειροι σκακιστές (για να μην αναφερθώ στους λύτες) αυτά τα θεωρούν γνώσεις προσχολικής ηλικίας και έχουν δίκιο. Γι’ αυτό ας κολυμπήσουμε σε βαθύτερα νερά με ορισμένες κλασικές σπουδές που συνδυάζουν τα παραπάνω ή και άλλα τακτικά θέματα. Ωστόσο πριν διαβάσετε το κείμενο, καλό θα ήταν να προσπαθείτε μόνοι σας να δείτε τι γίνεται. Θα σας βοηθήσει πολύ, ακόμα κι εσάς που επιθυμείτε απλά να φρεσκάρετε την μνήμη σας.

P. Benko, Chess Life and Review, 2002

Win

Τι παίζουμε εδώ; Παραδεχτείτε το. Πριν καν ρωτήσω κόψατε το πιόνι g5 ή σπρώξατε στο b5. Τζάμπα ο μισός βαθμός… Γιατί όσοι ξέρουν την θέση ή όσοι την δουν έστω και για μια φορά δύσκολα την ξεχνούν. Αυτοί ξέρουν ότι το πιόνι g5 του χρειάζεται του λευκού (για να μην υπάρχει πατ στο… μέλλον!)

1.Kh5! (Αν 1.b5? g4 2.b6 g3 3.b7 g2 4.b8=Q g1=Q 5.Qb4+ Ka2 6.Qxc4+ Kb2=, ή 1.Kxg5? Kb3 2.b5 Kxc3 3.b6 Kd2= )

α) 1…Ka4 2.Kg4!! Kb3 (2…Kb5 3.Kg5 +-) 3.b5 Kxc3 4.b6 Kd2 5.b7 c3 6.b8=Q c2 7.Qb2! Kd1 8.Kf3 g4+ 9.Kf2! g3+ 10. Kf3! +-

β) 1…Kb3 2.b5 Kxc3 3.b6 Kd2 4.b7 c3 5.b8=Q c2 6.Qb2 Kd1 7.Qd4+ Ke2 8.Qc3 Kd1 9.Qd3+ Kc1 10.Qe2!

10... g4
11.Qe1+ Kb2
12.Qb4+ Ka2
13.Qc3 Kb1
14.Qb3+ Kc1
15.Kxg4 Kd2
16.Qb2 Kd1
17.Kf3 c1=Q
18.Qe2#

Μια σπουδή που αξίζει, νομίζω, απομνημόνευση.





Για ρίξτε μια ματιά και σε τούτη εδώ:

Em. Lasker, 1895

Win

Μια απλή καθημερινή θεσούλα. Αλλά … δεν είναι σκοτωμένη νούλα; Τι να βρει κανείς σε αυτήν; Δύο δεμένα ελεύθερα ο καθένας, πώς να γίνει πρόοδος; Δείτε πώς:
1.Kf4!! (Η μόνη κίνηση που κερδίζει! Γιατί; Για να πάει ο μαύρος βασιλιάς στο f8. Ε, και; Θα το δείτε και το «και») 1…Kf8
2.Ke4 c5
3.Kd3 Ke8
4.e7 Kd7
5.Kc4 Ke8

Αυτό ήταν το ζουμί. Έπρεπε ο μαύρος ρουά να είναι στο e8 κι όχι στο d7 για να πετύχει το σχέδιο εξόρμησης του λευκού!

6.Kxc5 d3
7.Kd6! (με την απειλή 8.Ke6 και 9.f7# ) 7…Kf7
8.Kd7 d2
9.e8=Q+ αυλαία.

Όχι κι άσχημα για τέως Παγκόσμιο Πρωταθλητή.




Και μιας και ζεσταθήκατε, όρσε και ένα καλούτσικο.

E. Pogosjants, 1984

Win

Πώς σας φαίνεται η θέση; Εύκολη, έτσι; Μαζεύουμε τα πιόνια ενώ ο μαύρος δεν μπορεί να φάει τα δικά μας. Όποτε παίζει στο f4, του χώνουμε ένα h4!
Ξαναρίχνουμε μια ματιά στη θέση, άλλη μια βιαστική στο ρολόι και τρώμε το a3 με ένα ξεφύσημα ανακούφισης. Την άλλη μέρα όμως στον σύλλογο, δείχνουμε με απογοήτευση την ισοπαλία που κάναμε σε μια θέση που νομίζαμε ότι ήταν κατακερδισμένη: 1.Kxa3? Kg5 2.Kb3 Kf4 3.h4 Kxf3 4.h5 Ke4! (ο καταραμένος αντίπαλος ήξερε τον καταραμένο τον Ρέτι) 5.h6 Kd3 = .

Είναι ψυχολογικό τελικά. Τα ξεκρέμαστα κομμάτια σε ελκύουν να τα φας. «Κι εδώ τι άλλο να έπαιζα, να μην τα φάω;» θα αναρωτηθεί ο μέσος σκακιστής. Βεβαιότατα, αλλά με άλλη σειρά. Πρώτα το c3!

1.Kb3!! a2! (αν μας αφήσει να φάμε το c3 δεν τον σώζει ούτε ο Ρέτι, ούτε η Παναγία η Σουμελά)
2.Kxa2 Kg5 (Άλλαξε τίποτα; Μετά από 3.Κb3 δεν έχουμε την ίδια θέση;
Πολλά άλλαξαν! Τι πολλά; Όλα!)
3.Kb1!! Kf4
4.h4! Kxf3
5.h5 Ke4
6.h6! Kd3
7.Kc1! +-

Την επόμενη φορά που θα σας τύχει κάτι ανάλογο, φαντάζομαι θα δείχνετε στους συμπαίκτες σας τα θαυμαστικά σας με υπερηφάνεια.

Οι θέσεις που είδαμε μέχρι τώρα δεν μπορούν να θεωρούνται «αφύσικες». Εξάλλου αυτό που πρέπει στην ουσία να απομνημονεύσει κάποιος είναι οι μηχανισμοί. Αν πάντως υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με τα φινάλε πιονιών, αυτός είναι ο Grigoriev. Αξίζει να ψάξετε και να διαβάσετε όλες τις σπουδές του. Θα είναι το καλύτερο μάθημα φινάλε που θα έχετε ποτέ πάρει.
Να μία από τις πιο γνωστές του (αποφεύγω τις πολλές υποβαριάντες, είναι εύκολο και χρήσιμο να τις μετρήσετε μόνοι σας)

N. Grigoriev, ts23#607, 1932

Win

Οι περισσότεροι, ίσως ακόμα και πολύ ισχυροί μετρ, θα έτρεχαν να πιάσουν το απομακρυσμένο, πχ 1.Kg3? b5 2.Kf3 b4 3.Ke2 f5 4.Kd3 b3 5.Kc3 d4+! 6.exd4 f4 7.d5 f3 8.d6 f2 9.d7 f1=Q 10.d8=Q Qc1+ 11.Kb4 Qe1+ 12.Ka4 Qa1+ 13.Kxb3 Qb1+ 14.Kc3 Qc1+ 15.Kb4 Qb1+ =. Όχι όμως κι εμείς τώρα που το ξέρουμε το κόλπο.

1.e4! dxe4
2.Kg3 b5
3.Kf4 e3
4.Kxe3 f5
5.Kf4! b4 

6.Ke5!! b3
7.Ke6 (αυτό είναι το τετράγωνο-κλειδί) 7...b2
8.h8=Q+ Kxh8
9.Kf7 b1=Q
10.g7+ Kh7
11.g8=Q+ και
12.Qg6#

Προσέξτε ότι ο λευκός δεν έφαγε το f5 για να εμποδίζει την πρόσβαση της μαύρης ντάμας (που … θα γεννιόταν) στο g6.

Μήπως σκέφτεστε ότι δύσκολα προκύπτουν τέτοιες πιονοδομές, οπότε και πάλι οι σπουδές είναι άχρηστες; Δεν θα συμφωνήσω, αλλά χατίρια δεν χαλάω. Ας δούμε μια πιο «πιθανή» πιονοδομή.

N. Grigoriev, bs04, 1954

Win

Εδώ ο λευκός (εμείς δηλαδή, μην ξεχνιόμαστε) κερδίζει επειδή είχε την πρόνοια να μην κουνήσει το πιονάκι από το h2, οπότε έχει τον πρώτο λόγο στην οποζισιόν!

1.Kf2 Kf7
2.Ke3 Ke6 (Αν 2…Kf6 3.Kd4 g5 4.h4! Εναλλακτικά 2…Kg7 3.Kd4 h4!? 4.gxh4 Kh6 5.Ke5 Kh5 6.Kf6 Kxh4 7.Kxg6 Kg4 8.h4! +-)
3.Kd4 Kd6
4.h3! Ke6
5.Kc5 Ke7
6.Kc6! (Σημαντική κίνηση. Συγκρατήστε την θέση.

Αν έπαιζε 6.Kd5? Kd7 7.Ke5 Ke7 8.h4 Kf7 9.Kd6 Kf6! = με οριζόντια οποζισιόν) 6…Ke6
7.h4! Ke7
8.Kc7 Ke6
9.Kd8 Kd5
10.Ke7 Ke4
11.Kf6 Kf3
12.Kxg6 Kxg3
13.Kg5! zz, +-

Κρατήστε και αυτήν την τελική θέση στο νου σας, είναι βέβαιο ότι θα συναπαντηθείτε, αν δεν έχει συμβεί ήδη.

Θα κλείσω το κεφάλαιο Grigoriev με μια διάσημη σπουδή, την οποία αξίζει να μάθετε απέξω κι ανακατωτά.

Η οποζισιόν σε όλο της το μεγαλείο!









N. Grigoriev, 1913

Win
Θα έμοιαζε φυσικό να κινήσουμε αμέσως τον βασιλιά. Εντούτοις μετά από 1.Kb5? Kb2! 2.Kc4 Kc2 3.Kd4 Kd2 4.Ke4 Ke2 5.Kf5 Kf2 6.g4 Kf3! δεν βγάζει πουθενά. Ο τρόπος που κρατάει ο λευκός την οποζισιόν είναι σαν να χορεύει ταγκό (ή μάλλον καρσιλαμά!) με τον μαύρο βασιλιά.
1.g4! Kb2!
2.Kb6! Kb3
3.Kb5! Kc2
4.Kc6! Kc3
5.Kc5! Kd2
6.Kd6! Kd3
7.Kd5! Ke2
8.Ke6 Ke3
9.Ke5 Kf2
10.Kf6 Kf3
11.Kf5 Kg2
12.Kg6! Kh3!
13.Kh5! Kxh2
14.Kxh6 +-

Το να ισχυριστεί βέβαια κάποιος ότι μπορεί μέσα σε ένα άρθρο να διαλευκάνει όλα τα μυστήρια των φινάλε πιονιών, θα ήταν ύβρις. Όσο πληθαίνουν τα πιόνια τόσο τα πράγματα περιπλέκονται και, ασφαλώς, τόσο δημιουργούνται προϋποθέσεις για νέες ιδέες. Κέρδος ή χάσιμο τέμπο, μπλοκαρίσματα, διασπάσεις πιονιών, τσούκτσβανγκ κ.ο.κ.

Θα δώσω δύο τελευταία παραδείγματα για να μπούμε κάπως στο νόημα. Το πρώτο είναι μια σχετικά πρόσφατη σπουδή:

A. Pallier, Comm.- Botvinik 100, 2012

Draw

Πώς θα καταφέρει ο λευκός να σωθεί εδώ πέρα; Ακόμα κι ένας GM που θα περνούσε από το τραπέζι μας και θα έριχνε μια ματιά, βλέποντας τα ελεύθερα πιόνια a5-d5 και τον βασιλιά μας στο υπερπέραν, θα κουνούσε το κεφάλι και θα προχωρούσε να κοιτάξει καμιά πιο ενδιαφέρουσα παρτίδα.

1.Kf7! Kb8 (αλλιώς προάγουμε ταυτόχρονα)
2.Ke6! Kc8! (για να μην γίνει zz μετά από 2…Kc7 3.Kxd5)
3.Kxd5 Kc7 (Ο GM κινούμενος προς την αντίθετη κατεύθυνση θα έστεκε τώρα μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω στην σκακιέρα μας, αλλά για μια ακόμα φορά θα ξανακούναγε το κεφάλι (ίσως και να έχει Parkinson τελικά…) γυρνώντας μας την πλάτη. Προφανώς θα είχε μετρήσει ότι μετά από 4.Kc4 Kxc6 (zz) 5.Kd4 a4 6.Kc4 a3 7.Kb3 Kxc5 -+. Αλλά… )

4.Kd4!! Kxc6
5.Kc4 (zz!) a4
6.Kb4 a3
7.Kxa3 Kxc5
8.Kb3 Kd4
9.Kc2 Ke4
10.Kd2 Kf3
11.Ke1 Kg2
12.Ke2 Kh3
13.Kf1! Kxh4
14.Kg2 Kg5
15.f3! =

(Μην ξεχάσετε να ψάξετε τον GM μετά την ανάλυση).

Βέβαια το μέτρημα στα φινάλε πιονιών δεν είναι απλό. Πολλές φορές φέρνει πονοκέφαλο! Πιο εύκολο λοιπόν θα ήταν να συγκρατεί κανείς μηχανισμούς και να είναι δημιουργικός, εκμεταλλευόμενος τα πάγια όπλα (οποζισιόν, «τετράγωνο» κτλ). Και για να συγκρατούμε μηχανισμούς, πρέπει να διαβάζουμε σπουδές. Πόσο πιο λιανά να το κάνω;

Το πόσο δύσκολο βέβαια μπορεί να γίνει αυτό στην πράξη, θα φανεί στο τελευταίο παράδειγμα αυτής της ενότητας. Η σπουδή αυτή τη φορά προέρχεται από μια βαριάντα (που τελικά δεν παίχτηκε) του φινάλε Adams-Polgar από το Corus 2008. Όχι, για να μην μου λέτε ότι οι σπουδές είναι «αφύσικες». Ο Άγγλος καλά θα κάνει να μιμηθεί τον συμπατριώτη του Ναν και να διαβάσει καμιά σπουδούλα πού και πού, γιατί το φινάλε πιονιών που διάλεξε ήταν για τα πανηγύρια … κι έτσι έχασε πανηγυρικά!

A.Rusz - S. Didukh, 3^rd sp. prize, NONA 2008 JT, 2008

Draw

Δεν θα δώσω όλη τη ζούγκλα των διακλαδώσεων του αναλυτικού δέντρου (που θα έλεγε κι ο Κότοβ). Μόνο την κύρια γραμμή της σπουδής. Προσπαθήστε μόνοι σας να δείτε τι γίνεται στις υποπεριπτώσεις. Μόνο όφελος υπάρχει σε αυτό, φιλάω σταυρό!

1.h4! f5
2.c3!! Kd5
3.Kc2! Ke4
4.c4 Kxf4

5.Kd2! (zz) g5!
6.c5! gxh4
7.c6 h3
8.c7 h2
9.c8=Q h1=Q
10. Qc7+! Kg4
11.Qg7+ Kh3
12.Qc3+ = με διαρκές σαχ.

Κουραστήκατε;

Παίξτε κάνα μπλιτσάκι να ξελαμπικάρετε.

Και αλλάξτε τα όλα.

Στα φινάλε πιονιών το ’χουμε σπουδάσει το πράμα!