Αποδείχτηκαν τελικά (όπως είχαμε πει) πολύ δύσκολα προβλήματα για τόσο πιεστικό χρόνο. Κανένας δεν τα έλυσε όλα (τι όλα; 52,5 έκανε ο πρώτος Μούρτζια!). Στα χελπ έγινε σφαγή! Στο πρώτο χελπ ο Νίκος ήταν ένας από τους 5 που το έλυσαν βέβαια. Και μου έλεγε πριν την λύση ότι θέλει να κάνει 45-50 γιατί το 40 δεν θα ήταν καλό πλασάρισμα. Με 40 θα είσαι στην δεκάδα προφήτεψα...και παραλίγο! Κι εγώ που στενοχωριόμουν για το 40%...
Ο στόχος των διοργανωτών δεν πρέπει να είναι ο διαμελισμός των ικανοτήτων των κορυφαίων λυτών. Όταν η διάνοια John Nunn σημειώνει 47,5/60, τότε κάτι συμβαίνει. Θυμάμαι στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό του 1983 στην Ακαδημίας (ΕΣΟ), οι 4 πρώτοι λύτες σημείωσαν το απόλυτο και οι θέσεις κρίθηκαν στους χρόνους. Φύγαμε από το ένα άκρο και πήγαμε στο άλλο. Οι διοργανωτές χρειάζεται να "δίνουν" το περιθώριο σε 10-15 λύτες στον κόσμο να πιάνουν το 60άρι. Επαναλαμβάνω: Η κατακρεούργηση των Murdzia και Nunn πρέπει να είναι απορριπτέα.
Τάσο, γειά χαρά! Τις ίδιες αιτιάσεις πρόβαλα κι εγώ και παραπονέθηκα κάπως στον Χάρη. Μπορεί να μην είναι υπέυθυνος για τα προβλήματα, αλλά είναι Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας και πρέπει λίγο να πατήσει πόδι. Υποτίθεται ότι το ISC γίνεται για να δώσει την ευκαιρία στον καθένα να συμμετέχει απ' όπου κι αν βρίσκεται σε έναν σοβαρό διαγωνισμό. Γίνεται επίσης για την προβολή του καλλιτεχνικού, άρα για να προσελκύσει και νέους φίλους. Αν τα κάνεις παλούκια, μόνο καινούριους εχθρούς θα λάβεις. Ο Σκυριανόγλου πχ μου έλεγε ότι αν ήξερε ότι θα ήταν τέτοια τα προβλήματα δεν θα ερχόταν καθόλου. Η πλάκα είναι ότι κατηγορούσαμε τον Στάινμπρικ τα προηγούμενα χρόνια, ότι έβαζε δύσκολα. Ο Ντενκόβσκι όμως φέτος το παράκανε. Υποψιαζόμουν βέβαια ότι τα help του θα ήταν ζόρικα, αλλά αυτός έκανε ζόρικες όλες τις κατηγορίες (ίσως πλην των σπουδών). Προσωπικά χρειάστηκα πάνω από 10' για το κάθε δυάρι- Έλεος! Συμφωνώ λοιπόν μαζί σου ότι τα δύσκολα προβλήματα πρέπει να επιλέγονται για το Παγκόσμιο και το Πανευρωπαϊκό και μόνο για κει. Όλες οι άλλες διοργανώσεις δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν έναν συγκεκριμένο βαθμό δυσκολίας, πχ 500-800. Το 800 είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολα. Τα συγκεκριμένα του ISC πρέπει να είχαν βαθμό δυσκολίας πάνω από 1000. Μόνο 4 τουρνουά τέτοια έχω δει στο παρελθόν (τα 2 Παγκόσμια Πρ.). Οι δε GM, ας κρίνονται στους χρόνους ή στις λεπτομέρειες. Δεν θα είναι δα κι η πρώτη φορά.
Σημειωτέον ότι και στην εύκολη κατηγορία 2 που κοίταξα, δεν ήταν καθόλου εύκολα (με εξαίρεση το self)! Τα δυάρια ήταν όλα πονηρά (τα δύο με πάρσιμο πιονιού). Το help ήθελε κάποια εμπειρία, ενώ το τριάρι μου έβγαλε την ψυχή μέχρι να βρω το διαβολικό κλειδί (οι βαριάντες ούρλιαζαν, αλλά κλειδωμένες στο υπόγειο). Και βέβαια θα έχανα κι εκεί κάποιους πόντους στην σπουδή... Ο πρώτος στην κατηγορία 2 έκανε 82% κι ο 2ος 67%! Χαμός!
Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο μειώνεται η ταχύτητά μου να λύνω προβλήματα. Στο τριάρι του δεύτερου γύρου με λάθος κλειδί Rb4 και αφού είχα γράψει έξι-εφτά βαριάντες είδα την θυσία της βασίλισσας και ότι ο πύργος έπρεπε να είναι στο b8 για να δώσει το ματ. Είδα και την ώρα και δεν έμενε ούτε ένα λεπτό, ανάθεμα στο βοηθητικό, που δεν έλυσα. Δεν χαίρομαι που δεν τα κατάφεραν οι "μεγάλοι" λύτες, θα ήθελα να πάρουν 60ρια! Λυπάμαι μόνο που δεν είχα μισή ωρίτσα ακόμη για να πάρω άλλους 10 πόντους και να είμαι ικανοποιημένος. Σε αντιδιαστολή με τον ISC, τα προβλήματα του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν έτσι επιλεγμένα, που να μπορεί κανείς να τα λύσει και να χαρεί, κι ας χάσει από χρόνο από νέους και γρήγορους λύτες!
Η πρώτη κατηγορία του ISC έχει συνήθως δύσκολα προβλήματα. Ίσως όχι τόσο δύσκολα όπως αυτήν τη φορά (δεν έχω προσωπική άποψη - δεν τα κοίταξα ακόμη), αλλά πάντως ιδιαίτερα δύσκολα για τον απλό λύτη. Αντί να γκρινιάζουμε επειδή πολλοί λύτες δεν τα πήγαν καλά, θα ήταν ίσως προτιμότερο να τους κατευθύνουμε προς τη δεύτερη κατηγορία με τα πιο εύκολα προβλήματα. Καταλαβαίνω την απογοήτευση όσων δεν κατάφεραν να λύσουν ούτε ένα πρόβλημα, αλλά μήπως θα έπρεπε να πάρουν μέρος στην πιο χαμηλή κατηγορία; Αλλιώς, έχω την εντύπωση ότι η συμμετοχή τους στο ISC τους κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό. Για τους ισχυρότερους λύτες που εκ των πραγμάτων δεν δικαιούνται να συμμετάσχουν στη δεύτερη κατηγορία (ΕΛΟ πάνω από 1700), το καλό είναι ότι η κατάταξη είναι αναλογική. Αυτό σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι λύτες του ίδιου επιπέδου αναμένεται να λύσουν τα ίδια ή και λιγότερα προβλήματα. Οπότε ακόμα και 3-4 προβλήματα αν λύσουν, μπορούν να είναι ικανοποιημένοι. Στον πρώτο μου σοβαρό διαγωνισμό λύσης (Ολυμπιάδα 1984), έλυσα μόνο 3 προβλήματα. Καθόλου δεν απογοητεύθηκα. Ίσα ίσα που το διασκέδασα περισσότερο από την υποθετική περίπτωση που τα προβλήματα θα ήταν εύκολα και θα τα έλυνα όλα.
Έχοντας πλέον λύσει τα προβλήματα του ISC, μπορώ να κάνω πιο ολοκληρωμένη κριτική. Η γνώμη μου είναι ότι η επιλογή των προβλημάτων στην κύρια κατηγορία ήταν πολύ καλή. Εκτός από τα δυάρια, που εύκολα ή δύσκολα μπορούν να τα λύσουν όλοι οι λύτες, υπήρχαν ακόμα 5 προβλήματα που θα τα χαρακτήριζα αρκετά εύκολα: Νο.3 (#5), Νο.4 (+), Νο.6 (s#3), Νο.8 (#3), Νο.10 (+). Τα βοηθητικά ήταν δύσκολα (για μένα πολύ δύσκολα, αλλά είμαι πολύ αδύνατος σ' αυτήν την κατηγορία, έτσι κι αλλιώς), αλλά τα υπόλοιπα σχετικά δύσκολα προβλήματα, το πρώτο τριάρι, το δεύτερο πολυκίνητο και το μεγάλο αντίστροφο, ήταν προσιτά στους μέσης δυναμικότητας λύτες (εννοώ λύτες του δικού μου επιπέδου).
Όμως το σημαντικότερο είναι ότι τα προβλήματα είχαν ενδιαφέρον (εκτός ίσως από τις σπουδές). Λύνοντάς τα, αισθάνεσαι ικανοποίηση. Η όποια δυσκολία τους δεν είναι αυτοσκοπός (προβλήματα χωρίς καλλιτεχνική αξία, που μόνο στόχο έχουν να δυσκολέψουν τον λύτη).
7 σχόλια:
Αποδείχτηκαν τελικά (όπως είχαμε πει) πολύ δύσκολα προβλήματα για τόσο πιεστικό χρόνο. Κανένας δεν τα έλυσε όλα (τι όλα; 52,5 έκανε ο πρώτος Μούρτζια!). Στα χελπ έγινε σφαγή! Στο πρώτο χελπ ο Νίκος ήταν ένας από τους 5 που το έλυσαν βέβαια. Και μου έλεγε πριν την λύση ότι θέλει να κάνει 45-50 γιατί το 40 δεν θα ήταν καλό πλασάρισμα. Με 40 θα είσαι στην δεκάδα προφήτεψα...και παραλίγο! Κι εγώ που στενοχωριόμουν για το 40%...
Ο στόχος των διοργανωτών δεν πρέπει να είναι ο διαμελισμός των ικανοτήτων των κορυφαίων λυτών. Όταν η διάνοια John Nunn σημειώνει 47,5/60, τότε κάτι συμβαίνει.
Θυμάμαι στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό του 1983 στην Ακαδημίας (ΕΣΟ), οι 4 πρώτοι λύτες σημείωσαν το απόλυτο και οι θέσεις κρίθηκαν στους χρόνους.
Φύγαμε από το ένα άκρο και πήγαμε στο άλλο.
Οι διοργανωτές χρειάζεται να "δίνουν" το περιθώριο σε 10-15 λύτες στον κόσμο να πιάνουν το 60άρι. Επαναλαμβάνω: Η κατακρεούργηση των Murdzia και Nunn πρέπει να είναι απορριπτέα.
Τάσο, γειά χαρά! Τις ίδιες αιτιάσεις πρόβαλα κι εγώ και παραπονέθηκα κάπως στον Χάρη. Μπορεί να μην είναι υπέυθυνος για τα προβλήματα, αλλά είναι Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας και πρέπει λίγο να πατήσει πόδι. Υποτίθεται ότι το ISC γίνεται για να δώσει την ευκαιρία στον καθένα να συμμετέχει απ' όπου κι αν βρίσκεται σε έναν σοβαρό διαγωνισμό. Γίνεται επίσης για την προβολή του καλλιτεχνικού, άρα για να προσελκύσει και νέους φίλους. Αν τα κάνεις παλούκια, μόνο καινούριους εχθρούς θα λάβεις. Ο Σκυριανόγλου πχ μου έλεγε ότι αν ήξερε ότι θα ήταν τέτοια τα προβλήματα δεν θα ερχόταν καθόλου. Η πλάκα είναι ότι κατηγορούσαμε τον Στάινμπρικ τα προηγούμενα χρόνια, ότι έβαζε δύσκολα. Ο Ντενκόβσκι όμως φέτος το παράκανε. Υποψιαζόμουν βέβαια ότι τα help του θα ήταν ζόρικα, αλλά αυτός έκανε ζόρικες όλες τις κατηγορίες (ίσως πλην των σπουδών). Προσωπικά χρειάστηκα πάνω από 10' για το κάθε δυάρι- Έλεος! Συμφωνώ λοιπόν μαζί σου ότι τα δύσκολα προβλήματα πρέπει να επιλέγονται για το Παγκόσμιο και το Πανευρωπαϊκό και μόνο για κει. Όλες οι άλλες διοργανώσεις δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν έναν συγκεκριμένο βαθμό δυσκολίας, πχ 500-800. Το 800 είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολα. Τα συγκεκριμένα του ISC πρέπει να είχαν βαθμό δυσκολίας πάνω από 1000. Μόνο 4 τουρνουά τέτοια έχω δει στο παρελθόν (τα 2 Παγκόσμια Πρ.). Οι δε GM, ας κρίνονται στους χρόνους ή στις λεπτομέρειες. Δεν θα είναι δα κι η πρώτη φορά.
Σημειωτέον ότι και στην εύκολη κατηγορία 2 που κοίταξα, δεν ήταν καθόλου εύκολα (με εξαίρεση το self)!
Τα δυάρια ήταν όλα πονηρά (τα δύο με πάρσιμο πιονιού). Το help ήθελε κάποια εμπειρία, ενώ το τριάρι μου έβγαλε την ψυχή μέχρι να βρω το διαβολικό κλειδί (οι βαριάντες ούρλιαζαν, αλλά κλειδωμένες στο υπόγειο). Και βέβαια θα έχανα κι εκεί κάποιους πόντους στην σπουδή...
Ο πρώτος στην κατηγορία 2 έκανε 82% κι ο 2ος 67%! Χαμός!
Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο μειώνεται η ταχύτητά μου να λύνω προβλήματα. Στο τριάρι του δεύτερου γύρου με λάθος κλειδί Rb4 και αφού είχα γράψει έξι-εφτά βαριάντες είδα την θυσία της βασίλισσας και ότι ο πύργος έπρεπε να είναι στο b8 για να δώσει το ματ. Είδα και την ώρα και δεν έμενε ούτε ένα λεπτό, ανάθεμα στο βοηθητικό, που δεν έλυσα.
Δεν χαίρομαι που δεν τα κατάφεραν οι "μεγάλοι" λύτες, θα ήθελα να πάρουν 60ρια! Λυπάμαι μόνο που δεν είχα μισή ωρίτσα ακόμη για να πάρω άλλους 10 πόντους και να είμαι ικανοποιημένος.
Σε αντιδιαστολή με τον ISC, τα προβλήματα του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν έτσι επιλεγμένα, που να μπορεί κανείς να τα λύσει και να χαρεί, κι ας χάσει από χρόνο από νέους και γρήγορους λύτες!
Η πρώτη κατηγορία του ISC έχει συνήθως δύσκολα προβλήματα. Ίσως όχι τόσο δύσκολα όπως αυτήν τη φορά (δεν έχω προσωπική άποψη - δεν τα κοίταξα ακόμη), αλλά πάντως ιδιαίτερα δύσκολα για τον απλό λύτη. Αντί να γκρινιάζουμε επειδή πολλοί λύτες δεν τα πήγαν καλά, θα ήταν ίσως προτιμότερο να τους κατευθύνουμε προς τη δεύτερη κατηγορία με τα πιο εύκολα προβλήματα. Καταλαβαίνω την απογοήτευση όσων δεν κατάφεραν να λύσουν ούτε ένα πρόβλημα, αλλά μήπως θα έπρεπε να πάρουν μέρος στην πιο χαμηλή κατηγορία; Αλλιώς, έχω την εντύπωση ότι η συμμετοχή τους στο ISC τους κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό.
Για τους ισχυρότερους λύτες που εκ των πραγμάτων δεν δικαιούνται να συμμετάσχουν στη δεύτερη κατηγορία (ΕΛΟ πάνω από 1700), το καλό είναι ότι η κατάταξη είναι αναλογική. Αυτό σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι λύτες του ίδιου επιπέδου αναμένεται να λύσουν τα ίδια ή και λιγότερα προβλήματα. Οπότε ακόμα και 3-4 προβλήματα αν λύσουν, μπορούν να είναι ικανοποιημένοι.
Στον πρώτο μου σοβαρό διαγωνισμό λύσης (Ολυμπιάδα 1984), έλυσα μόνο 3 προβλήματα. Καθόλου δεν απογοητεύθηκα. Ίσα ίσα που το διασκέδασα περισσότερο από την υποθετική περίπτωση που τα προβλήματα θα ήταν εύκολα και θα τα έλυνα όλα.
Έχοντας πλέον λύσει τα προβλήματα του ISC, μπορώ να κάνω πιο ολοκληρωμένη κριτική. Η γνώμη μου είναι ότι η επιλογή των προβλημάτων στην κύρια κατηγορία ήταν πολύ καλή. Εκτός από τα δυάρια, που εύκολα ή δύσκολα μπορούν να τα λύσουν όλοι οι λύτες, υπήρχαν ακόμα 5 προβλήματα που θα τα χαρακτήριζα αρκετά εύκολα: Νο.3 (#5), Νο.4 (+), Νο.6 (s#3), Νο.8 (#3), Νο.10 (+).
Τα βοηθητικά ήταν δύσκολα (για μένα πολύ δύσκολα, αλλά είμαι πολύ αδύνατος σ' αυτήν την κατηγορία, έτσι κι αλλιώς), αλλά τα υπόλοιπα σχετικά δύσκολα προβλήματα, το πρώτο τριάρι, το δεύτερο πολυκίνητο και το μεγάλο αντίστροφο, ήταν προσιτά στους μέσης δυναμικότητας λύτες (εννοώ λύτες του δικού μου επιπέδου).
Όμως το σημαντικότερο είναι ότι τα προβλήματα είχαν ενδιαφέρον (εκτός ίσως από τις σπουδές). Λύνοντάς τα, αισθάνεσαι ικανοποίηση. Η όποια δυσκολία τους δεν είναι αυτοσκοπός (προβλήματα χωρίς καλλιτεχνική αξία, που μόνο στόχο έχουν να δυσκολέψουν τον λύτη).
Δημοσίευση σχολίου