Το δημοσιεύω για να δείξω ότι το σκάκι (είτε οι παρτίδες που χρειάζονται παρέα, είτε η σκακιστική σύνθεση που είναι μοναχική) είναι μια ενασχόληση που μας ελευθερώνει από την καταπίεση της καθημερινότητας.
ΤΟ ΣΚΑΚΙ
Μας κουβαλήσαν στο στρατόπεδο ένα βράδυ.
Εμένα πρώτα, το Χαράλαμπο μετά.
Το Χαριλή καί τον Αλέκο από κοντά
κι άλλους πεντέξη. Αλάκερο κοπάδι.
Κι είμαστε αλήθεια… Κι ας το πούμε ειλικρινά.
ένα κοπάδι από σκιαγμένα ζωντανά.
Φόβος και τρόμος μας συνείχε στην αρχή.
— Όλοι φοβούνται. Αυτή ‘ναι η αλήθεια.
Μα, φαίνεται, πως όλα είναι συνήθεια…:
Σιγά-σιγά τρυπώνει η ελπίδα στην ψυχή.
Κι αν κάπου εκεί παραμονεύει ο χάρος
μαθαίνεις να τονε κοιτάς με κάποιο θάρρος.
Σε δυο-τρεις μέρες ξέφτισαν οι τρόμοι
έστρωσε ένας ρυθμός κάποιας ζωής.
Κι εξόν από δυο-τρεις ψοφοδεείς
που τρέμαν και στον ύπνο τους ακόμη
εμείς οι άλλοι, ας πούμε, οι «δυνατοί»
ζούσαμε μια ζωή σχεδόν υποφερτή.
Ήμασταν πιότερο απ’ αδέρφια με το Λάμπη.
Κι άνεργοι εδώ που μας μαντρώσαν οι Ναζήδες
να ‘χαμε σκάκι και να κάναμε παρτίδες … !
«Πολιτισμένοι» οι Γερμανοί δεν επιτρέψαν να ‘μπει.
Δεν έπρεπε όμως το δικό τους να περάσει.
Παίζαμε με ένα, που με ψίχα είχαμε φτιάσει.
Ήτανε λίγο τότε το ψωμί
και μια μπουκιά μονάχα ήτανε κάτι
και φυσικά, δεν ήμασταν χορτάτοι,
ωστόσο μ’ οποιαδήποτε τιμή
θες από πείσμα, θες από μεράκι
εμείς το κονομήσαμε το σκάκι.
Σκακιστικά κομμάτια από ψωμί (του Pavlo Hubenko)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου